Por sétimo ano consecutivo, a biblioteca da EOI de Lugo convoca o seu xa tradicional concurso de microrrelatos arrepiantes. Se es alumno ou alumna, podes participar enviando como comentario a esta entrada de blog unha breve historia de medo en calquera das oito linguas de estudo da escola entre os días 4 e 31 de outubro. Os mellores microrrelatos en cada lingua recibirán un libro como agasallo. Radio Rochoteca, a radio escolar da EOI de Lugo, tamén realizará un podcast con microrrelatos arrepiantes para documentar esta edición. Consulta as bases do concurso e anímate a participar!
BASES DO VII CONCURSO DE MICRORRELATOS ARREPIANTES
1. ORGANIZACIÓN. O certame está organizado pola Biblioteca da Escola Oficial de Idiomas de Lugo, que pode ser contactada a través de correo electrónico [eoi.lugo.biblioteca@edu.xunta.gal].
2. OBXECTIVO E TEMÁTICA. Os microrrelatos, en prosa ou en verso, deberán ser historias de misterio, terror ou sucesos arrepiantes onde se explore o medo, o suspense e o fantástico. Poderá participar o alumnado matriculado en calquera curso da Escola Oficial de Idiomas de Lugo durante o ano académico 2024-2025.
3. REQUISITOS E ORIXINALIDADE. Os textos deberán ser orixinais e inéditos. Cada participante poderá enviar varios microrrelatos (un por cada categoría lingüística).
4. CATEGORÍAS. As categorías de participación estarán divididas segundo as linguas impartidas na Escola Oficial de Idiomas de Lugo (alemán, chinés, español, francés, galego, inglés, italiano e portugués).
5. EXTENSIÓN DO TEXTO. Cada microrrelato debe ter unha extensión máxima de 50 palabras, sen incluír o título, que é opcional.
6. FORMA DE PRESENTACIÓN. Os textos deberán publicarse na sección de comentarios da entrada de blog correspondente á convocatoria da 7ª edición do concurso de microrrelatos arrepiantes, incluíndo a versión orixinal e unha tradución ao galego cando o texto orixinal non sexa nesta lingua. O alumnado participante tamén deberá enviar o microrrelato e os seus datos de contacto (nome e apelidos, dirección de correo electrónico e grupo no que está matriculado/a na Escola Oficial de Idiomas de Lugo) por correo electrónico a eoi.lugo.biblioteca@edu.xunta.gal dentro do prazo estipulado. No asunto do correo electrónico débese indicar «Concurso de Microrrelatos Arrepiantes 2024».
7. PRAZO DE PRESENTACIÓN. O período de recepción dos textos iniciarase o día 4 de outubro de 2024 e finalizará o 31 de outubro de 2024 ás 23:59 horas CET.
8. PREMIOS. Concederase un premio para cada categoría, consistente nun libro na lingua do microrrelato gañador. Os galardoados serán anunciados na web da Biblioteca e nas redes sociais da Escola Oficial de Idiomas de Lugo, sen incluír datos persoais.
9. DEREITOS DE AUTOR E DIFUSIÓN. A Escola Oficial de Idiomas de Lugo resérvase o dereito de reprodución, publicación e difusión dos microrrelatos premiados durante un prazo máximo de 1 ano. Os autores ceden, sen contraprestación económica, o dereito de publicar os seus textos na web e nas redes sociais da Escola, co único obxectivo de divulgar os resultados do certame e fomentar a lectura e a creación literaria. Os autores poderán facer uso dos seus dereitos de propiedade intelectual mencionando o premio obtido neste concurso.
9. COMPOSICIÓN DO XURADO. O xurado estará integrado por membros do equipo docente e da Biblioteca da Escola Oficial de Idiomas de Lugo. A decisión do xurado será definitiva e non se poderá presentar recurso contra a mesma.
10. CRITERIOS DE AVALIACIÓN. O xurado avaliará os microrrelatos en función dos seguintes criterios: orixinalidade, creatividade, calidade literaria e adecuación á temática do concurso.
11. VEREDICTO DO CONCURSO. O veredicto farase público o día 11 de novembro de 2024. A resolución publicarase tanto na páxina web da Biblioteca como nas redes sociais da Escola Oficial de Idiomas de Lugo. Os gañadores serán contactados previamente por correo electrónico.
12. ACEPTACIÓN DAS BASES. A participación no concurso implica a aceptación íntegra destas bases. O incumprimento dalgún dos puntos expostos conlevará a exclusión do certame.
13. PROTECCIÓN DE DATOS PERSOAIS. Os datos persoais dos/as participantes serán utilizados unicamente para xestionar a súa participación no concurso e para as finalidades indicadas nestas bases. En ningún caso se utilizarán con fins comerciais ou para o envío de comunicacións alleas ao concurso. O tratamento de datos levarase a cabo conforme á normativa vixente de protección de datos. As persoas participantes poderán exercer os seus dereitos de acceso, rectificación, cancelación ou oposición enviando un correo electrónico a eoi.lugo.biblioteca@edu.xunta.gal ou dirixíndose á Escola Oficial de Idiomas de Lugo conforme ao establecido na Lei 39/2015, do 1 de outubro, do Procedemento Administrativo Común das Administracións Públicas.
De repente, se marchó la luz de la vivienda dejándole al amparo de la luz de la luna que entraba por la ventana. Un frío abrazo rodeó su cuello, y la escalofriante voz de su fallecida esposa le dijo al oído:
-Hola, cariño. ¿Creías que olvidaría lo que me hiciste?
===
De súpeto, marchouse a luz da vivenda deixándolle ao amparo da luz da lúa que entraba pola ventá. Un frío abrazo rodeou o seu pescozo, e a arrepiante voz da súa falecida esposa díxolle ao oído:
-Ola, queridiño. Crías que esquecería o que me fixeches?
In that howl of the wolf, no one predicted what was going to happen there.
With nothing to stop him, he entered and grabbed her by the neck.
He prayed that his daughter Amelia would rest.
Between cries, she asked him to stop.
Suddenly, a shocking sound. Everything stopped.
Blood and a gun.
Amelia was not able to sleep.
_____________________________________
Naquel ouveo do lobo ninguén presaxiaba o que alí acontecería.
Sen nada que o frease, entrou e agarrouna polo pescozo.
Rezou para que a súa filla Amelia descansase.
Entre choros, pedía que parase.
De súpeto, un son arrepiante. Todo parou.
Sangue e unha pistola.
Amelia non era quen de durmir.
Sacrifice
How I long for my glory…
I’m keen to hear your laughs as you cut my smile with the sharpest blade, to be light in your
feast as you remove my guts.
My hollow head shall reign at your banquet.
I was harvested for this day.
Yes, I’m a pumpkin.
Sacrificio
Moito agardei pola miña gloria…
Devezo por escoitar as túas gargalladas mentres cortas o meu sorriso coa máis afiada folla, por
ser luz na tua festa cando me saques as tripas.
A miña testa baleira reinará no teu banquete.
Fun colleitada para este día.
Si, sonche unha cabaza.
Tenía pendiente tenerte en frente, y con tu sangre llenar un recipiente,
Queria romperte, quemarte, pegarte fuerte,
Un poco disfrute de ver tu cuerpo inerte.
No puedo evitar hacerte esto, aunque lo intente,
Hay problemas que solo los soluciona la muerte.
🍞🍞🍞🍞🍞🍞🍞🍞🍞🍞
Tiven que terte diante de min, e encher un recipiente co teu sangue,
Quería romperte, queimarte, golpearte forte,
Gustoume moito ver o teu corpo inerte.
Non podo evitar facerche isto, aínda que o intento,
Hai problemas que só a morte resolve.
Du wachst in einem Krankenhausbett auf. Du fühlst nichts, du kannst dich nicht alleine bewegen, sprechen weder essen. Es kommen einige weiss gekleidete Menschen, um dich zu bewegen und die Windeln zu wechseln. Und dan wird es dir klar…
Dein Körper ist dein ewiges Gefängnis.
_________________________________________________
Despertas postrado na cama dun Hospital. Non sintes nada, non te podes mover, falar nin comer por ti mesmo. Veñen unhas persoas vestidas de branco para moverche e cambiarche o pañal. E caes na conta de que…
Teu corpo é a túa prisión perpetua.
Er fuhr alleine mit dem Aufzug des Bürogebäudes hinauf, um sein Handy zu wiederbekommen. Er hatte es in seinem Geschäftszimmer vergessen. Plotzlich ging das Aufzugslicht aus und alles wurde völlig dunkel. Wahrend er dem Alarmknopf tastend suchte, bemerkte er eine starke Hand, die seinen Hals griff. „Wer ist hier drin?“
—
Colleu só o ascensor do edificio de oficinas para recuperar o seu teléfono móbil. Esquecérao no seu despacho. De súpeto apagouse a luz do ascensor e todo quedou completamente escuro. Mentres buscaba coa man o botón da alarma, notou que unha forte man agarraba o seu pescozo. “Quen está aquí dentro?”
I miei occhi sono stati molto tempo chiusi e non riesco ad abituarmi alla luce. Ma ne vale la pena perché una nuova vida mi aspetta. Nessuno sospetta del mio aspetto, tutto è sangue e oscuritá. Domani ritornerò alla tomba. Oggi qualcuno sarà il mio cibo.
—
Os meus ollos estiveron tanto tempo pechados que me costa acostumarme á luz. Pero merece a pena porque unha nova vida me espera. Ninguén sospeita do meu aspecto, todo é sangue e oscuridade. Mañá volverei á tumba. Hoxe, alguén será o meu alimento.
“Ela todo”
Ela canta, ela ri, ela treme.
Do seu rostro a pel pola noite desprende.
Ela lava, ela ducha, ela peitea.
Guechos de cabelo entre calvas na cabeza.
Ela repta, ela chora, ela berra.
Un burato por nariz entre as súas dúas cellas.
Pecha os ollos. Aí ven ela.
She heard the scratching again, louder this time. The closet door creaked open, revealing shadows moving within. A whisper slithered through the air, “You left the door unlocked.” Her reflection in the mirror smiled back—but she wasn’t smiling.
Escoitou as rabuñaduras de novo, máis fortes esta vez. A porta do armario chirriou, revelando sombras en movemento. Un murmurio esvarou polo aire: “Deixaches a porta sen pechar”. O seu reflexo no espello devolveulle un sorriso, mais ela non estaba sorrindo.
Los ojos
Las paredes deterioradas tenían manchas verde amarillento de las que surgían unos ojos color ceniciento, cuyas pupilas te miraban con un haz de luz oscura.
Se despegaron de la pared con un movimiento vasto, dejando una retahíla de babas de pegamento macerado. Se separaron, fijaron su mirada en mí y…
Os ollos
As paredes esnaquizadas tiñan manchas verde amarelo das que xurdían uns ollos cor cincento, cuxas pupilas che miraban cun feixe de luz escura.
Despegáronse da parede con movemento vasto, deixando unha fileira de babas de pegamento machacado. Separáronse, fixaron a mirada en min e…
Nenos con traxes de fantasmas, cabazas e bruxas corrían de casa en casa pedindo truco ou trato . Unha néboa espesa conducíalles polas rúas do pobo ata penetrarse nas fragas.
De súpeto, algo movíase entre as árboles acelerando o corazón dos pequenos…. eran os seus antepasados contando historias de medo .
Nunha montaña de Galicia había unha cova. A entrada era escura e cheiraba a humidade. O son da campá escoitábase ao lonxe. Dentro da cova ouvíase o chorar duns nenos, misturado co ouveo duns lobos. De súpeto, os pícaros calaron e os lobos continuaron.
Na beira do camiño escoitábase a choiva escorrer por entre as follas das árbores. Ao lonxe, o canto da curuxa. No chan, pegadas recentes de ferraduras.
Escóitase un rincho. O xinete xace sobre a terra mollada. Ao velo de preto, a súa cabeza ficaba sobre o lombo do animal.
Eran as doce da noite, estaba a piques de durmir. De súpeto, oín un estrondo na fiestra. Abrín a porta e non había ninguén. Mais escoitei unha risa macabra e ao lonxe víase unha muller vestida de branco que só ría.
Non estaba só despois de todo!
« My family never celebrates Halloween. It’s a pagan holiday and we’re true followers of the Lord.
Today, like each evening, we’ve dinner together.
“-Oh, dear, this steak is really tasty”- my husband says -” By the way, have you seen Peter?”
Peter, our young neighbour: he was so tender..»
«A miña familia nunca celebra Halloween. É unha festa pagá e nos somos seguidores certos do Señor. Hoxe, como cada noitiña, ceamos xuntos.
“-Oh, querida, este bisté é realmente saboroso”- din o meu home -” Por certo, viches a Peter?” Peter, o noso veciñiño novo: era tan tenro…»
Sleep paralysis
That dark night, when all my family was fast sleep, I woke up. I was in my bed. I saw someone at the door of my bedroom. I could see his evil eyes. I was petrified and I couldn’t move my legs, my arms… I looked at him and he looked at me.
—————————————————————————
Parálise do sono
Esa noite pecha, cando toda a miña familia estaba a durmir, eu espertei. Estaba na miña cama. Vin algo na porta do meu cuarto. Eu podía ver os seus ollos malignos. Estaba petrificado e non podía mover as miñas pernas, os meus brazos… Eu mirei para el e el mirou para min.
“Open your eyes,” she said. I was in a forest.
Suddenly, she tangled me in her silky black hair and started eating my legs.
I tried to leave, but I couldn’t. Then, she tore my chest open and took my heart.
“We all have a price to pay”, she said.
___
“Abre os ollos”, dixo ela. Estaba nun bosque.
De súpeto, enredoume co seu sedoso cabelo negro e comezou a devorarme as pernas.
Tentei marchar, pero non puiden. Despois, rasgou o meu peito e colleu o meu corazón.
“Todos temos que pagar un prezo”, dixo.
“I open my eyes and see you. Sitting in the chair, with the cigarette between your lips. You’re not smiling, and it’s strange. You look at me angrily, and I don’t know why. I want to touch you, but my arm freezes when I remember that we buried you yesterday. I should have hit you harder.”
Abro os ollos e véxote. Sentado na cadeira, co cigarro nos beizos. Non sorrís e é raro. Mírasme enfadado e non sei por que. Quero tocarche, pero o meu brazo queda conxelado cando lembro que te enterramos onte. Tería que golpearte mais forte.
I was sleeping when I heard my own laugh under the bed. My curiosity was rising and my heart was hard beating. “Come and play” the voice said. I looked into the darkness, but all I found was my reflection smiling and whispering, “It’s not me who’s trapped.”
______
Estaba durmindo cando escoitei a miña propia risa debaixo da cama. A miña curiosidade elevábase e o meu corazón batía con forza. “Ven a xogar” retou a voz. Mirei na escuridade, pero todo o que vin foi o meu reflexo sorrindo e musitando, “Non son eu a que está atrapada.”
We went up to the attic of that abandoned house. An old, yellowed newspaper appeared. When I read it, I froze: my name and the date of my death… today. I felt a cold breath that whispered: “I always knew you would come back. I was waiting for you.”
_____________________________________________________________________
Subimos ao ático daquela casa abandonada. Apareceu un vello xornal amarelado. Cando o lin, conxeleime: o meu nome e a data da miña morte… hoxe. Sentín un alento frío que susurrou: “Sempre souben que voltarías. Estiven agardando por ti.”
Non-attendance Nightmare
With a grim presentiment, the somnolent professor made her way to the language school, the sun still hidden, fog filling the alleys. She opened the classroom door with a trembling hand, and her worst fear came true: the room was empty, and all of her students home asleep.
—————————————————————————-
Pesadelo da inasistencia
Cun lúgubre presentimento, a somnolenta profesora camiñou ata a escola de idiomas, co sol aínda agochado, ca néboa enchendo as rúas. Abriu a porta da aula cunha man tremente, e o seu peor temor fíxose realidade: a habitación estaba baleira, e os seus estudantes na casa, durmidos.
DER WELT DER LEBENDEN TOTEN
Mitten in der Nacht wache ich auf. Ich schaue aus dem Fenster. Helligkeit überflutet alles. Was ist los? Plötzlich, schreckliche Stimmen. Beängstigende Geräusche. Eine Vielzahl von furchterregenden Wesen erscheint, die in der Dunkelheit umherwandern. Mein Herz zieht sich zusammen. Das Telefon klingelt. „Die Dreharbeiten für die LEBENDEN TOTEN hätten begonnen“.
O MUNDO DOS MORTOS VIVENTES
Recordo a medianoite. Miro pola xanela. A claridade asolágao todo. Que está a pasar? De súpeto, voces terribles. Ruídos espantosos. Unha multitude de seres terroríficos deambulan na escuridade. Encólleseme o corazón. Soa o teléfono. “Xa empezou a rodaxe dos Mortos Viventes”
The cloud of Minho
It happened on the famous night of the dead. A strange white cloud had been seen at the Minho since 31 November 1458. The cloud rose from the river towards the city centre. Suddenly, a strange cry was heard around the Roman Wall. All of Lugo city changed forever.
———————————————————————————————————————————————————
Aconteceu na famosa noite dos mortos. Unha estraña nube branca viuse no Miño dende o 31 de novembro do 1458. A nube levantouse dende o río cara o centro da cidade. De súpeto, escoitouse un estrano choro ao redor da Muralla Romana. Toda a cidade de Lugo mudou para sempre.